بررسی زمان وصال یافتگی و عوامل مرتبط با آن در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی و بیمارستانهای تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت زمان وصال یافتگی و مشاهده بعضی از زنان متأهل و جوان وصال نیافته، این تحقیق بر روی زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی و بیمارستانهای تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شهر تهران در سال ١٣٨٨ به منظور تعیین زمان وصال یافتگی انجام گردید. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی-مقطعی بر روی 200 زن که به طور مستمر مراجعه می کردند، انجام گرفت. این زنان حداکثر 4 ماه از ازدواجشان گذشته و فاقد بیماری شناخته شده طبی، روانی و اعتیاد بودند. زمان وصال یافتگی پس از تلاش برای انجام آن، تعیین شد و نقش خصوصیات فردی و اجتماعی در عدم موفقیت در اولین تلاش برای وصال یافتگی با استفاده از آزمون کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: تحقیق نشان داد از بین 200 نفر مورد بررسی که در سنین 44/4±7/24 و مدت ازدواج 4/3±7/3 ماه بودند میزان عدم موفقیت در اولین تلاش برای وصال یافتگی 61% بود و عدم تدارک برای جشن عروسی و ترس از آسیب مهبل با بروز عدم موفقیت وصال یافتگی مرتبط بود (0001/0p<). نتیجه گیری: به نظر می رسد تأخیر در وصال یافتگی جای تأمل دارد. بررسی وضعیت آن و ریشه یابی علل آن در سایر مناطق، با توجه به نو بودن این نوع تحقیق، توصیه می شود.